Η Κοκκινοσκουφἰτσα (από το βιβλίο του Ηλία Βενέζη, "Αιολική Γη")

Kathleen Lolley

....ο λύκος τριγύριζε στα Κιμιντένια (βουνά της Μ. Ασίας, απέναντι από τη Μυτιλήνη), και σα νύχτωσε πείνασε πολύ. Βγήκε από το δάσος, τράβηξε πέρα από την κοίτη του ποταμού κι έφτασε στην κοιλάδα. Εκεί ήταν το καλυβάκι της καλής γριούλας, της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας. Στάθηκε εκεί και συλλογίστηκε: "Να φάω τη γιαγιά ή να περιμένω την Κοκκινοσκουφίτσα που έχει πιο γλυκό κρέας;"

Είχε καλό γούστο και προτίμησε να περιμένει. Μα πέρασε πολλή ώρα και η Κοκκινοσκουφίτσα δε φάνηκε. Δε βάσταξε άλλο ο λύκος κι έφαγε τη γιαγιά. Ύστερα ξάπλωσε στο κρεββάτι της, σκεπάστηκε ίσαμε το λαιμό και περίμενε το κοριτσάκι. Είπε: "Θα 'ρθει, θα με δει στο κρεββάτι, θα νομίσει πως είμαι η γιαγιά της. Τότε εγώ θα την πιάσω και θα τη φάω".

Μα η Κοκκινοσκουφίτσα δε φάνηκε κείνο το απόγευμα στα μέρη αυτά, δε φάνηκε πια. Τη γλίτωσε η μικρή βελανιδιά που ήταν έξω από το πατρικό της καλύβι. Ήταν πολύ φίλες με την Κοκκινοσκουφίτσα. Κάθε μέρα μιλούσαν κι έλεγαν η μία στην άλλη τα μυστικά τους. Το μικρό δέντρο έλεγε κάθε μέρα στο κοριτσάκι για τους αρχαίους πρόγονους του, για το Μεγάλο Δάσος, τις βελανιδιές που ήταν πέρα στα Κιμιντένια. Της έλεγε για την πυκνή σιωπή που βασιλεύει κάτω από τα κλωνιά, για το βαθύ στρώμα που κάνουν τα φύλλα όταν στοιβάζονται καταγής μες στα χρόνια-χιλιάδες χρόνια-ώσπου γίνονται νερό και γη, κι έτσι περνούνε πάλι στις ρίζες και γίνονται πάλι κλαδιά και πράσινα φύλλα. Καμία ανθρώπινη ψυχή δεν μπήκε ποτέ σ'εκείνο το βασίλειο των βελανιδιών. Κι όσες φορές φτάσανε ίσαμε τα σύνορα τους άνθρωποι, τα δέντρα που φυλάγανε το πέρασμα βούιζαν γοερά και στέλνανε μήνυμα κινδύνου στους συντρόφους τους, τις άλλες βελανιδιές του δάσους. Όλες τότε τρέχανε φοβερές κι αμείλικτες, στήνανε τους κορμούς τους και φράζανε το δρόμο.

Αυτά ακούγοντας η Κοκκινοσκουφίτσα πολύ ήθελε να ταξιδέψει στο βασίλειο του Μεγάλου Δάσους, και το λεγε στη μικρή της φίλη, τη βελανιδιά. Αυτή της αποκρινόταν: "Άμα μεγαλώσεις ακόμα λίγο, τότε θα σε πάω. Εσένα μοναχά Κοκκινοσκουφίτσα!".

Αυτό γινόταν κάθε μέρα, ο ήλιος βγήκε και βασίλεψε πολλές φορές, ώσπου, τέλος, το δέντρο βρήκε πως η Κοκκινοσκουφίτσα μεγάλωσε όσο έπρεπε και ήταν καιρός να κάνει το ταξίδι. Την πήρε λοιπόν καβάλα στα κλαδιά του, κάνανε πανιά, ταξίδεψαν στον αέρα που ζει πάνω στα Κιμιντένια και μπήκαν στη χώρα των βελανιδιών. Κανένα δέντρο δεν τις εμπόδισε να μπουν, επειδή όλα το ξέρανε και τις περίμεναν. Γι'αυτό, όταν οι φρουροί στα σύνορα είδαν τους ταξιδιώτες, κάλεσαν το αεράκι και φύσηξε στα φύλλα τους. το μήνυμα πήρε κι έδωσε σ'όλο το δάσος. Όλα τα φύλλα φύσηξαν: "Έρχεται η Κοκκινοσκουφίτσα! Έρχεται η Κοκκινοσκουφίτσα!"

Κατέβηκε το κοριτσάκι απ'το δέντρο, έσιαξε το φόρεμα του, και θαμπωμένο είδε γύρω του. Τα σκληρά κι αλύγιστα κλωνιά των βελανιδιών γέρναν σα χέρια πάνω του και το ικετεύαν, τα φύλλα βάλαν τα καλύτερα του ρούχα και πέφταν σα χρυσή βροχή, οι πηγές βγήκαν από τις υπόγειες κρύπτες τους κι άρχισαν να ψιθυρίζουν τραγούδια του δάσους-όλα την ικετεύανε:

"Μείνε μαζί μας Κοκκινοσκουφίτσα! Στον κόσμο κάτω ζούνε λύκοι και άνθρωποι, και θα σε φάνε! Μείνε μαζί μας! "
Και η Κοκκινοσκουφίτσα δεν μπόρεσε να βαστάξει άλλο. Τη μάγεψαν τα Κιμιντένια, έγινε ελάφι, το μοναδικό ελάφι του δάσους, κι έζησε χρόνους πολλούς και χαρούμενους στη χώρα των βελανιδιών.....

Από το βιβλίο του Ηλία Βενέζη, "Αιολική Γη", Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα, 1995 (35), σελ. 71-73.

.......................................................................................................................................................



Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας (παραμυθιακός τύπος ΑΤ 333), παρά τις ελάχιστες προφορικές παραλλαγές του, είναι πασίγνωστο στην Ελλάδα όπου λέγεται με τη μορφή των λογοτεχνικά επεξεργασμένων παραλλαγών άλλοτε των Grimmκαι άλλοτε του Perrault. Για το συγκεκριμένο παραμύθι έχουν προταθεί πολλές ερμηνείες:το 19ο αιώνα, η βρετανική μυθολογική σχολή πίστευε ότι η ηρωίδα είναι η αυγή που προχωράει όσο ανεβαίνει η μέρα και την τρώει το σκοτάδι της νύχτας. Οπαδοί του Γ' Ράιχ θεωρούσαν την Κοκκινοσκουφίτσα σύμβολο του γερμανικού λαού. Φεμινίστριες μίλησαν για βιασμό, ψυχαναλυτές για επιθυμία του λύκου να κυοφορήσει και στειρότητα (Αγγελοπούλου, Μπρούσκου, "Επεξεργασία Παραμυθιακών Τύπων και Παραλλαγών ΑΤ 300-499", Τ. Α', Ε. Ι. Ε., Αθήνα, 1999, σελ. 467-468).
Η συγκεκριμένη παραλλαγή είναι παρμένη από το βιβλίο "Αιολική Γη", του Ηλία Βενέζη.